Leven bij de dag

Aan alles merken we dat de armoede toe neemt. Gister kwam Mamma-Simon aan de deur vragen of ze alsjeblieft een voorschot kan krijgen van 2000 shilling (80 eurocent). Ze is ziek en heeft geen geld voor medicijnen, laat staan de middelen voor een bezoek aan de kliniek. Van het voorschot wil ze een pijnstiller kopen. Ik geef haar gelijk opslag voor deze maand (ze levert wekelijks een zak groenvoer voor de konijnen).


Florence deelde vandaag met een grote zucht mee dat het schoolgeld van haar kinderen dit trimester is verdubbeld van 25.000 naar 49.000 shilling (15 euro). Daarbij eist haar huurbaas voortaan betaling aan het begin van de maand, omdat ze bang is dat huurders er voor het einde van de maand vandoor gaan. Zo trekken arme gezinnen vaak van het ene naar het andere krotje.

Ook Mamma-Jenny zie ik weer laveloos en tierend over straat zwalken. Haar dochtertje heb ik al een tijd niet meer gezien. Navraag in de buurt leert dat ze binnenshuis gehouden wordt omdat ze nog steeds niet kan lopen en rare bewegingen maakt met haar hoofd. Langdurige ondervoeding lijkt wel zeker een van de oorzaken hiervan. Haar buren vertellen ons dat ze hulp krijgt. Maar ze vertellen ook dat ze de voedselpakketen verkoopt om de drank van te bekostigen. Een van haar andere dochters heeft een lelijke wond aan haar gezicht. Als ik haar er bezorgt naar vraag antwoord ze dat moeder haar een klap heeft verkocht. Op de suggestie van Joy om de instanties in te schakelen wordt hevig gereageerd. We moeten ons er niet mee bemoeien, dat zijn de zaken van de familie. Eerder heeft Florence al geprobeerd Mamma-Jenny te betrekken bij haar kerkgenootschap, maar dat bleek ook geen lange termijn oplossing.

Helpen willen we wel, maar hoe?