Paranoia

Ik ben niet iemand die in elk hoekje een potentieel gevaar ziet. Integendeel, ik ga nogal eens zonder mobiel de deur uit, laat de kinderen met de tuinman buiten spelen in de aangrenzende sloppenwijk en geef ik met een gerust hart de huissleutel aan mijn hulp als we op vakantie zijn. Ook vind ik het geen probleem als ik alleen thuis ben ‘s avonds en er een onbekende gewapende beveiligbeambte op het erf rond loopt. Soms wil je er gewoon op vertrouwen dat het allemaal wel goed gaat, maar vaak ben ik misschien gewoon veel te naïef.

Anderen vertellen mij over de noodzaak van het installeren van panic buttons, het hebben van een honkbalknuppel naast het bed of een geheel met tralies afgesloten slaapvertrek (een zogenaamde anti-rapegate). Maar ook iets simpels als het maken van een contactlijstje als Menno op reis gaat, schiet er wel eens bij in. We hebben nog steeds geen lijst met noodnummers op de koelkast en de laatste tijd vergeet ik ook weer geld in een laadje te leggen voor het geval er iets met de kinderen is terwijl ik er even niet ben.

Wat ik wel consequent doe is de autodeuren op slot als we aan het rijden gaan, en de raampjes dicht in de file. Behalve van de week...

Zoals elke morgen breng ik Lukas met de auto naar school. Thijmen gaat dan gezellig mee, met z’n allen zingend in de ochtendspits. Deuren en ramen dicht…Want ik ken de risico’s. Zo hoor je regelmatig van gestolen handtassen vanaf de passagierstoel; een deur is nu eenmaal zo geopend. Zelfs je mobieltje kan door het open raam uit je handen worden gerukt (dat noem ik nogeens handsfree). Of, zeker niet grappig, er wordt heel af en toe wel eens een kind uit de auto gesleurd en ontvoerd.

We zien de man al van verre aankomen strompelen in zijn verwaarloosde kleren. Verwoede gebaren makend, vloekend tegen ongeveer iedereen en alles dat hij op z’n weg tegenkomt. “Wat doet die meneer?” Vraagt Lukas bedeest. “Die meneer is een beetje in de war,” probeer ik hem uit te leggen. We zien hoe de man op het raam van de autoruit van onze voorganger tikt en weer een tirade begint te houden. Thijmen zingt vrolijk door op de tune van Bassie en Adriaan en heeft niets in de gaten. Dan zie ik tot mijn schrik dat hij zijn raam wagenwijd open heeft staan. “Doe je raam dicht” roep ik hem nog toe. Maar het is al te laat. De man staat al naast ons. Als zijn gezicht voor het open raam komt, steekt Thijmen zijn hand op zwaait blij. Nu heb ik het echt benauwd. Maar dan in een flits van een seconde verandert de boze uitdrukking op het gezicht van de gek. Met een grote grijns en vriendelijke stem roept hij: “Hello mister!!” en maakt een saluerend gebaar naar Thijmen. “He”, zegt Lukas, “die meneer is gewoon aardig.” Opgelucht rijd ik door de slagbomen het veilige schoolterrein op.