Baas boven baas

Overvolle klaslokalen, zittend op de grond, en ontbrekend lesmateriaal. Dat is het beeld dat regelmatig voorgeschoteld wordt als men aandacht vraagt voor verbetering van de onderwijskwaliteit in de derde wereld. Realistisch... zeker! Jammer genoeg is dit maar al te vaak de waarheid.

Maar op sommige privé-scholen in Kampala gaat het er weer heel anders aan toe. Gister was het de laatste schooldag van de eerste termijn en was ik getuige van een bizar tafereel.

Sinds wij hier wonen, sponsoren we het dochtertje van onze hulp. Omdat onze kinderen naar de internationale school gaan - betaald door de werkgever- wilden we het geld dat we daardoor uitsparen graag besteden aan goed onderwijs voor een Ugandees kind. Dus gaat P al twee jaar lang naar een eerste klas privé pre-school, krijgt ze Frans, leert ze zwemmen, is ze behendig op de computer en is ze (daardoor?) een heel ander meisje geworden. Geen overdreven beleefdheidsvormen of buigingen, maar gewoon een heerlijk open, ondeugend, ondernemend kind, zoals alle kinderen zouden moeten zijn op die leeftijd. Wat een beetje onderwijs al niet kan doen...

Nu had mevrouw dus haar verjaardag en dat mocht op school gevierd worden. Op de laatste dag van de term. Al dagen had ze het er over. Mijn hulp was er al zenuwachtig voor, want de juf had aangeven dat er minstens een taart en partybags met inhoud moesten komen. Ook was het gebruikelijk om iets te drinken mee te nemen. Dus bakte we een cake, versierde die met wat Smarties en zette er een kaarsje op dat 'Happy Birthday' zingt. De partybags besloot mijn hulp achterwegen te laten, want dat liet haar budget niet toe. Ik had nog wel aangeboden om figuurtjes uit te printen en die op een papieren zakje te plakken, goedkoop en leuk, dacht ik. Ook liet ik haar zien wat we in NL als traktaties uitdelen op scholen (een appel, met een paar prikkertjes omgetoverd tot egel, of een banaan met oogjes en gij hebt een heuse slang). Maar ze twijfelde of die creativiteit gewaardeerd zou worden. (ze 'moeten' snoep, anders is het geen traktatie!). De taart was spectaculair, de gekleurde bekertjes met ranja en een rietje heel feestelijk. Vond ik.

De kinderen zaten geduldig te wachten in het kleurrijk versierde lokaal. P mocht 3 vriendinnetjes of vriendjes uitnodigen om haar te helpen bij het uitdelen. Ze kreeg een mooie feestmuts van de juf. "I am 5 years old now", stond er op. Wat bedremmeld staarde iedereen naar het taartje op de tafel. Was ze gewoon zenuwachtig of was er iets ernstig mis, vroeg ik me af. Waarom was ze niet blij? Er werden liedjes gezongen en de taart werd verdeeld. Toen zei een kind iets over de ontbrekende partybags en viel er een pijnlijke stilte. Een kwart van het taartje werd achter gehouden voor de directrice. Toen ik en P die later gingen brengen naar haar kantoor viel mijn oog op de boekenkast, waar nog 6 andere bordjes met grote stukken cake stonden. Het was de laatste dag, dus veel kinderen vierden nog even hun verjaardag. De directrice had tenminste wel een goede dag!

Toen de taart op was gingen we naar huis. Net toen wij het lokaal verlieten kwam een andere ouder met grote tassen en een taartdoos ter grote van een halve eettafel met opdruk van het Serena Hotel (het duurste 5 sterren hotel in de stad) de klas binnen. Deze ouder had duidelijk wel aan 'de norm' voldaan...